HISTORIA MASAŻU Masaż należy do najstarszych zabiegów terapeutycznych, był stosowany już w starożytności. Wywodzi się z Indii i Chin. Gdzie stanowił naturalną metodę leczniczą. Pierwsze wzmianki o wykorzystaniu masażu w poszczególnych jednostkach chorobowych pojawiają się w księgach Hipokratesa, a następnie Celsusa i kolejno Galena w starożytnej Grecji. Masowano sportowców biorących udział w igrzyskach olimpijskich w celu natłuszczenia ciała oliwką przed zawodami sportowymi. W okresie średniowiecza nastąpił zastuj w rozwoju wszelkich nauk medycznych, medycznych tym samym i masaż nie był stosowany ani jako obrządek religijny, ani jako środek leczniczy. W XVI wieku Francuzki lekarz Ambroże Pare zauważył, że stosowanie masażu chorych po operacjach przynosi ulgę. Chirurg ten przeprowadził również badania nad fizjologią masażu i zapisał obserwacje w swojej pracy naukowej w której ogłosił masaż za oficjalną metodę leczenia. Następnym lekarzem interesującym się masażem i naturalnymi metodami leczenia był Fridrich Hoffman (1600-1672). Na podstawie własnych badań i obserwacji opracował on program stosowania masażu w licznych przypadkach chorobowych. Do rozwoju masażu leczniczego XIX wieku najbardziej przyczynił się szwedzki lekarz Per Henryk Ling (1776-1839), współautor tzw. Szwedzkiej gimnastyki, w zakres której wchodził masaż leczniczy. Prawdziwą szkołę masażu klasycznego powołał do życia holenderski Lekarz Johan Mezger (1839-1909). Uważany jest on za autora „masażu naukowego”. Na podstawie własnych badań określił on zasady masażu, a także wskazania i przeciwwskazania do jego wykonywania. Duży udział w rozpowszechnianiu masażu miał lekarz Izydor Zabłudowski (1851-1906) kierownik Zakładu Masażu Leczniczego Berlinie. Dzięki jego publikacjom naukowym o masażu był traktowany na równi z innymi działaniami wiedzy medycznej |